सृष्टिका सारथि अक्षरहरू (कविता)

जीवनाथ धमला

छायाँमा लेखिने अक्षरहरू देखिँदैनन्, आँखाहरूमा
उज्यालो चाहिन्छ अक्षरका रूपहरू टल्किनलाई
उज्यालोलाई छोपियो भने अक्षरको सौन्दर्य छोपिन्छ
उज्यालोका सौन्दर्य हुन् अक्षरहरू
अक्षरको सौन्दर्यलाई छायाँले डस्नु हुँदैन ।

छायाँमा लेखिने अक्षरहरू हाँस्दैनन्, ओठहरूमा
उज्यालो चाहिन्छ अक्षरका मुस्कानहरू देखिनलाई
अक्षरका मुस्कानमा छायाँ परेमा ओइलाउँछन् अक्षरहरू
चेतनाका मुस्कान हुन् अक्षरहरू
अक्षरका मुस्कानमा छायाँको रोदन बग्नु हुँँदैन ।

छायाँमा लेखिने अक्षरहरू उम्रन सक्दैनन्, सतहमा
उज्यालो चाहिन्छ अक्षरका जराहरू फैलिनलाई
अक्षरहरू नफैलिए सृष्टि अवरुद्ध हुन्छ
सृष्टिका सारथि हुन् अक्षरहरू
अक्षरको गतिमा छायाँको अंकुश लाग्नु हुँदैन ।

छायाँमा लेखिने अक्षरहरू सुनिँदैनन्, ध्वनिहरूमा
उज्यालो चाहिन्छ अक्षरको ध्वनि सुनिनलाई
अक्षरको ध्वनिमा छायाँ प¥यो भने अक्षर ‘विद्रोह’ बन्छ
उज्यालोकै ध्वनिहरू हुन् अक्षरहरू
अक्षरको ध्वनिलाई छायाँको गर्जनले ढाक्नु हँुदैन ।

छायाँमा लेखिने अक्षरहरू फुल्दैनन्, रङ्गहरूमा
उज्यालो चाहिन्छ अक्षरका रङ्गहरू फुल्नलाई
अक्षरका उद्यानमा छायाँ प¥यो भने चिसिन्छन् अक्षरहरू
अक्षरका रङ्गहरूले न्यानोमा मात्र गीत गाउँछन्
अक्षरका रङ्गहरू माथि छायाँको लेदोले पोत्नु हुँदैन ।