खुट्टा गुमाएका मुकेशको आत्मविश्वास

भवितव्यमा परेर कसैको खुट्टा नै काट्नुपर्ने भयो भने उसको मनोदशा कस्तो होला ? त्यसपछिको जीवन कति कठिन होला ? कल्पना गर्न पनि गाह्रो हुन्छ तर सर्लाही, मलङ्गवाका मुकेशकुमार सिंहलाई १८ वर्षको कलिलो उमेरमै नसोचेको यही वज्रपात आइलाग्यो । दुर्घटनामा परेर उहाँले एउटा खुट्टा नै गुमाउनु प¥यो । पहिलोचोटि त आकाश खसेजस्तै भयो, अकल्पनीय, अविश्वसनीय ।

मुक्त रङ्गमञ्च ठूला माछा साना माछा

विराटनगरको पाञ्चालीबाट प्रारम्भ भएको नाट्ययात्रा धरानको सभागृहमा आएर सम्पन्न हुँदै थियो । त्यसको अघिल्लो रात विश्रामका लागि कलाकार टोली चतराधामस्थित आश्रम पुगेको थियो । धरान सभागृहमा करिब तीन सय दर्शक नाटक हेर्न आइपुगेका छन् । केही सभागृहको फलामे बारबाटै पनि चिहाइरहेका छन् ।

विस्मृतिमा बझाङकोट

बझाङको सदरमुकाम चैनपुरदेखि लगभग १५ किमी दक्षिण–पश्चिममा अवस्थित छ, प्राचीन ‘बझाङकोट’ । हाल छबिस–पाथिभेरे गाउँपालिकाको ब्याँसी–तामाखानीमा पर्ने बझाङकोट पुग्न जयपृथ्वी राजमार्गको मोरिबगर–भाँडेबगरबाट तीन–चार किमी ठाडै उकालो चढ्नुपर्छ । यतिबेला भने भाँडे–ब्याँसी सडकले ‘बझाङकोट’लाई छोएको छ ।

बाफ

ऊ भोज खान बसेको छ । उनी अय्ला हाल्न उभिएकी छिन् उसकै सामुन्ने । ऊ उनको हिस्सी परेको अनुहार हेरिरहेछ एकतमासले । हाकुपटासी लगाएकी । सेतो पछ्यौरी ओढेकी । अनि खुट्टामा रातो अलः र कल्ली लगाएकी । निकै हिस्सी परेकी छिन् उनी । उनी उसको खाली सलिँचामा अय्ला हाल्दैछिन् । अन्तीबाट तुरुरुरु झरेको अय्लाले सलिँचाभरि फिँज उठेको छ । उसैगरी भावनाको तातो बाफ उठेको छ उसको मनभरि अटेसमटेस हुनेगरी । उसको आँखा उनको हिस्सी परेको अनुहारतिर...

म बिरूपाक्ष गाडिएको होइन कसैद्वारा (कविता)

उम्रिएको होइन बाँसको टुसा झैँ विश्व नियाल्न र विश्व उचाल्न उठेको हुँ धरोहर बनेर संसारभरको अँध्यारो पचाइरहेछु