डा. केदार न्यौपाने
घाम पानी माटो छली मुटुभित्र पलाई
तिम्रो दुःख किन दुख्छ यति धेरै मलाई
हेर्दा कुनै चोट छैन देखिँदैन घाउ
अन्तरमा कहाँ होला दुःख बस्ने ठाउँ ।
मुटुभित्रै हो कि माया कलेजीको छेउ
कता दुख्यो किन दुख्यो पाइएन भेउ
आपैmँभित्र नभेटेर खोज्न कहाँ जाने
किन यस्तो हुन्छ सधैँ सम्झी मुटु खाने ।
पहराको प्रतिध्वनि घन्के पनि गाढा
बतासले लाँदैनथ्यो ढेपी टाढा टाढा
वैद्य झाँक्री डाक्टर वा विज्ञानले मेसो
पाएभन्दा टाढा रै’छ भन्ने सुझ बस्यो ।
कुनै सूत्र नभए नि संवेदना भाव
विस्तार भै खुल्ने रै’छ हृदयको राग
सपना त सपनै भो विपनामा पनि
तिम्रो दुःख मलाई दुख्छ आफ्नै बनी बनी ।
