कथा : हलखोर

त्यो रात ज्यानमारा जाडो थियो । एक त माघको महिना, त्यसमा झन् हुनहुन गरी बगेको पछिया हावा नाङ्गै नाच्तै थियो । सिङ्गो हलखोर बस्ती मिछ्याम्म थियो । स–साना बच्चाहरू आमाको करङमा टाँसिएर दच्किएका थिए । गाउँभन्दा बाहिर पोखरीको डिलमा रहेको यस बस्तीको कुनै–कुनै घरमा अझै घुर बलिरहेको थियो, जसका वरिपरि बूढाबूढी, युवायुवती र बालबच्चा झुरुप्प बसेर जिउ तताउने असफल प्रयास गर्दै थिए । भुलन हलखोर भर्खर मसानमा एउटा मुर्दा फालेर...

पैसा टिप्नेहरू

उसलाई यही काम पो निकै राम्रो लाग्यो । यसलाई काम भन्नुपर्दा आफैलाई लाज लाग्ने । यस्तो पनि काम हुन्छ कतै ! तर उसको सम्पूर्ण परिवार नै यही काममा दिनभर व्यस्त हुन थालेको छ । काम सजिलो छ– के भने पैसा टिप्ने । पशुपतिको ब्रह्नालनेर उभिरह्यो । एकैछिन संसार नै रोए जसरी रोइरहेको बागमतीको किनारमा रुनेहरूको ताँतीमा मिसियो । यही बेला अलि सकसजस्तो हुने उसलाई । कसैकसैले त उसलाई गलहत्याएका पनि छन् । तर ऊ धेरै पछारिएको छैन कहिल्यै...

रोजेर दार्चुला, खोजेर जुम्ला

प्र.जि.अ.को रूपमा दार्चुला प्रवेश गर्दा कपालको रौंँ एउटा पनि फुलेको थिएन, अढाई वर्षपछि सरुवा भई जिल्ला छोड्दा तिल–चामले भइसकेको थिएँ । नेपालको प्रशासनमा काम गरेर तक्मा पाइँदैन, हाकिमको दया र तक्मा समितिमा पहुँच पुग्नेको मात्र उद्धार हुन्छ ! घर बिर्साउने स्वागत र कहिल्यै नबिर्सने बिदाइ शाही नेपाली सेनाको ब्यारेकमा पाइयो ।

कथा : कामीस्या

काँधसम्म झरेको कालो घुम्रिएको कपाल । निधारको देबे्रपट्टि ठूलो कालो कोठी । बाटुला कैला रङका आँखा । मैदानजस्तै सम्म परेको नाक । कुनाकुनामा च्यातिएको पातलो ओठ । मासको जस्तै अनुहारको रङ । बुइगलमा छापिएको बाँसको फग्लेटाजस्तो लामो तर चेप्टो जिउ । जम्माजम्मीमा दुःखको भट्टीमा खारिएर बाँकी कोइलाजस्ती देखिन्थी ऊ । नाम कामीस्या तामाङ । वर्ष पैँतीस ।

यो एक मानसिकता (कथा)

कोरोनाको न्वारन भइसकेको थियो । विश्व स्वास्थ्य सङ्गठनका पण्डितहरूले यसको न्वारन गरेका थिए । त्यसको नाम राखेका थिए कोभिड–१९ । मेरो कार्यालयले मलाई थमाएको लेअफको पत्रमा पनि कोभिड–१९ नै उल्लेख छ । त्यसमा भनिएको छ कोभिड–१९ को कारणले सिर्जना भएको असामान्य परिस्थितिले गर्दा आजको यो क्षणदेखि लागू हुने गरी तपाईंलाई अस्थायी रूपमा लेअफ गरिएको छ । एउटा तीखो, धारिलो तीर मेरो हृदयमा जाक्किन आए