सायद म आकाश हुँ

सायद म आकाश हुँ त्यसैले ताराहरूका निम्ति गाढा नीलो भएर तिर्खाइरहन्छु, र बिर्सन्छु आफैसँगको रङ पिएर आफ्नै नीलोपनलाई, बिर्सन्छु आफँैसँगका नीला समुद्र र नीला अक्षरहरूलाई जो आकाशसँगै आकाश जस्तै फैलिरहन्छ आकाशकै आँखामा ऐना हेरेर फेरि बिर्सन्छु आफ्नै रूप आफ्नै चेतनाको मुहानलाई,

भुइँ ऐनामा देश (कविता)

म बिहानीपख जुरुक्क उठ्छु ओछ्यानबाट हेर्छु पूर्वको लाली देख्छु भुइँ ऐनामा उज्यालो देशको अनुहार र ढोग्छु सधैँ सधैँ मुसुक्क हाँसेको छ सेतो हिमालजस्तै देश । प्रफुल्ल मन लिएर देशलाई सधैँ सधैँ देख्छु भुइँ ऐनामा काम परे पनि काम नपरे पनि ।

गीत

फूलैफूल भुल्नेको भर हुन्न नि लैलै डेरा सर्दै डुल्नेको घर हुन्न नि लैलै । जता जता मन लाग्यो उतै नाची हिँड्छन् एउटै मुटु हजारौँतिर साटी हिँड्छन् । फूलैफूल .............. । अनेक थरी बहानाले दिलभित्रै पस्छन् मौका मिले जालीझेली फन्दाभित्र कस्छन् ।

धरमपुरसँग साहित्यिक साइनो

साहित्य सिर्जना नगरे पनि साहित्य र कलाले ध्यानाकर्षण गरिरहन्थ्यो । मलाई यस्तो पनि लाग्थ्यो, मसँग साहित्य लेख्ने क्षमता नै कहाँ छ र ? यो मेरो कच्चा सोच रहेछ । धेरै पछिसम्म रहिरह्यो । जीवनको भोगाइ, बुझाइ, र गराइहरूलाई जसले सिर्जनशील कलाद्वारा लिपिबद्ध गर्ने क्षमता राख्छ, यथार्थमा साहित्यकार त्यही नै रहेछ । बुभ्mने हो भने यहाँ धेरै नै प्रतिभाशाली साहित्यकार हुन सक्छन्, खरानीभित्रको आगोको फिलिङ्गो जस्तै लुकेर बसेका गाउँ...

दान (लघुकथा)

अजयप्रताप धेरै पढेलेखेका थिएनन् । नपढेर को भो, चाकडीले भनौँ वा भाग्यले उनी सरकारी सेवामा सुब्बा भएका थिए । उनको सुब्बा पदको रौनक घरमा मात्र होइन, छिमेकमा पनि पैmलिएको थियो । कार्यालय जाँदा र आउँदा छिमेकीले घरको बार्दली र भ्mयालबाट उनको सुब्बा पदको ठाँटबाँट राम्रैसँग चाल पाउँथे । इष्टमित्र र नातेदारकहाँ त उनको पौरखको बयान गरिसाध्य थिएन । उनलाई समाजसेवामा पनि धेरै रुचि थियो । जसरी पनि दाता वा समाजसेवी भनेर चिनिन पायो...